Beste vrienden,

En weer ben ik een tourist. Nu Tineke er is, ziet mijn verblijf er weer anders uit. De spanning van het binnenlands vliegen (als ik maar geen vertraging heb en als we elkaar maar niet mislopen), gleed van mjn schouders toen Tineke door de poort kwam en gelukkig goed oplette en de goede richting koos en mijn richting opliep. Na een overnachting in Jakarta vlogen we op Malang aan, waar we opgehaald werden door Hananto en voordat we naar ons hotel gebracht warden, volgens goed Indonesisch gebruik, eerst een restaurant in begeleid werden. De aanwezigheid van Tineke is voor enkele mensen een reden om ons uit te nodigen voor het eten . Zo hebben wij enkele mooie restaurants gezien en zowel van de Indonesiche als de Chinese keuken kunnen genieten.

Nu eens geen gewaagde gerehten waartoe ik de laatste tijd toe werd uitgedaagd en ik natuurlijk de handschoen opnam. De Doerian heeft voor mij geen geheimen meer. ‘It smell like hell, but it tast like heaven', vertelde men mij. Het riekt, dat is waar, de sustantie kleverig en een beetje laf naar mijn smaak, geen uitdaging maar ook geen herhaling waard. Nasi Roedja, waarvan men mij niet wilde vertellen hoe de saus gemaakt werd, is pittig en ook smakelijk. Varkensoren, koeien- en varkensdarmen en koeienlippen waar je de wortels van de snor haren nog ziet zitten, is ook voor mij een echte uitdaging. Vooral het laatste had ik enige moeite mee. Het idee, hoe het eruit ziet en de substantie, die het midden houdt tussen vetrand en kraakbeen, maakte het moeilijk om te kauwen en te slikken. Ik weet niet of het hiermee te maken heeft of de aanwezigheid van Tineke en de gemakkelijke manier van wederzijds contact, maar tijdens ( weer) een etentje, nu met het schoolbestuur, werd ons de nationaliteit van Indonesie aangeboden.

En niet alleen etentjes werd ons aangeboden. Van een rijke familie mochten wij een van hun villa's in Batu gebruiken. Een enorm gebouw, waar wij met zijn tweeen bijna in verzopen. Een gezin die de villa beheert stond ons ter dienst. Zo werden wij door de man en een college van hem ‘s avonds weggebracht op scooters naar een restaurant en de volgende dag waren zij de gidsen en met hun hebben we een prachtige wandeling gemaakt. Toen in een sort spraakverwarring ik het had over regen, begrepen zij dat ik het over een waterval had. Zij wisten een waterval, maar zij wisten niet hoe ver dat lopen was. Maar respect voor de twee heren die niet precies de weg wisten, maar volhardend waren en uiteindeljk stonden wij voor een mooie waterval. Tineke en ik hadden last van, ik maak er een traditie van, te weinig water en de gidsen van een gebrek aan condoitie. Nadat onze dorst gelest was en wij weer vrolijk op pad gingen, bleken de heren nauwelijks meer vooruit te branden. Koken, afwassen, opruimen of zelfs iets opwarmen, mochten we niet zelf doen. Als je eenmaal belangrijk bent in Indonesie wordt het leven pas echt lasting, er wordt niet verwacht dat je nog dingen zelf doet. Tijdens een van de vele etentjes, werden Tineek en ik uitgenodigd om een nieuwe universiteit te bezoeken. De redden is niet alleen dat degene die ons uitnodigde, Bu Shinta, trots is op haar universiteiet en dar graag oververtelt, maar ook omdat zij Rots en Water als programma voor studeneten wil aanbieden en mij daarvoor wil uitnodigen.

Op de fiets , ‘oh dat moet je niet doen te gevaarlijk en te ver', kwamen wij door heel rustige straatjes van ‘secret' Malang in een wijk met enorme villa's en bij deze ambitieuze universiteit aan. De ligging en de gedachte en de visie, niet alleen vorming van intellect maar ook karakter is belangrijk en maatschappelijke verantwording kunnen dragen, maakt het aantrekkelijk om hier rond te lopen en het verhaal aan te horen.

Vrijdag ben ik weer aan het werk gegaan. Met de leerkrachten het programma van aanstaande vrijdag voorbereidt. Na verleden week waar we al aan het programma zouden werken en we over details van het geven van een training zouden hebben, hadden zij als verrassing 22 leerlingen opgetrommeld om alvast te beginnen met de training. Zij hadden bedacht dat het voor hen heel leerzaam zou kunnen zijn als ik een training zou verzorgen. Gronden, centreren en focussen en huppatee laten we beginnen, maar ik merkte dat het lasting was om de ineens een training te draaien met andere ideeen en belangen in gedachten het werd nog lastiger toen de te kleine ruimte steeds voller liep en uiteindelijk waren 40 leerlingen enthousiast bezig. Maar na de laatste vrijdag zie ik het zonniger in, het wordt hard werken, maar met de geestdrift van de leerkrachten en leerlingen die willen beginnen, denk ik date r veel mogelijk is.

Zaterdag was het de bedoeling dat de jongerenwerkers van de kerk getraind zouden worden en dat belangstellenden aan mochten schuiven. Er werd gezegd dat ht druk zou worden. Om 9 uur zou er begonnen worden, maar om half tien waren er pas 6 mensen aanwezig. Ja, dat was het probleem van de mensen die wel op tijd waren, al ser iets moet gebeuren moet je maar afwachten wanneer iedereen daadwerkelijk komt opdagen. En ik denken dat ik erg was met me aan tijd houden. Uiteindelijk stonden we met 18 mensen die ijverig wilde trainen. Maar dit is geen vaste groep, volgende week stromen er blijkbaar weer nieuwe mensen in en kunnen een aantal van vandaag,volgende week niet. Dus aldoende is de het geen training geworden, maar meer een workshop met zoveelmogelijk ervaring en informatie en toch ook reflectie. Aan het eind begreep ik dat de meeste toch proberen volgende week te komen. Wil er een van hen zelf een trainer worden en een basketballtrainer die vertelde dat hij veel extra stof heft om te verewerken in zijn trainingen. En aan het eind een culturele aardbeving verzorgd door hen te laten kiezen of op tijd beginnen belangrijk is. Op een na zei iedereen 'ja'.

Na de training snel naar huis, want we zouden door een minibus opgepikt worden om na Yokyakarta af te reizen. Voor de zekerheid nog gebeld om het geode adres door te geven. Het adres wisten ze nog, morgenavond komen we u ophalen. ???? Nee vanavond, probeerde ik in mijn beste Bahasa Indonesia. O miscommunicasi. Was wat ik wel begreep van het antwoord. Na de hulp van een van mijn huisgenotes kwamen we te weten dat de bus voor vanavond vol zat tot hun spijt. De huisgenote wist raad. Morgenvroeg gaat ere en andere organisatie. Goede raad is niet altijd duur en in dit geval zeer welkom. Nu zitten we voor de tweede dag in Yokyakarta in een mooi guesthouse en vriendelijke mensen. Noodgedwongen komt Tineke ook meer en meer in een Indoritme, tussen 5 en 6 uur op en vroeg naar bed. En het kan nog vroeger vanmorgen om kwart over vier eruit, want om 5 uur stond er een minibus klaar om ons naar de Borobordur te brengen en later ook nog naar de Prambahan. Opstaan was niet het grote probleem, maar de nachtrust. Gisteren zijn de voorbereidingen voor het offerfeest bgonnen. Om 5 uur in de middag gingen alle, en het zijn er zeer vele, moskeeen tegelijk op ieders eigen wijze aan. En dat is niet gestopt tot een uur of twaalf vandaag. Ik denk dat de herrie bedoeld is geweest om de herrie van de vele geiten en koeien die geslacht werden te overstemmen. Aan de andere kant, vandaag hebben alle arme gezinnen een zakje met vlees ontvangen.,

Dit keer troffen een zeer betrouwbare transportbedrijf en gingen we bij het eerste licht op pad.

De temples zijn enorme steenkolossen, de een ter ere van Budda de ander ter ere van de vele Hindoe goden. De twee temples verschillen als dag en nacht van elkaar, maar beiden imponeren enorm niet alleen door de hoeveelheid steen en enorme vakmanschap, maar ook door de omgeving waar het in gebouwd is. Op de terugweg werd ons door twee Indonesische jongedams gevraagd of we al nasi gudeg hadden geprobeerd. 'nog niet'. Dus zaten wij even later in hun favoriete gudeg restaurant te mullen van diverse samken. Als ik dacht dat geloof en politiek belangrijke zaken waren, dan vergeet ik een belangrijk onderdeel van de drieeenheid: eten! Selamat Makan!