Beste vrienden,

Ik hoop dat het nieuwe jaar goed begonnen is. Voor de schaatsers zeker, zo ik gehoord heb. Ik hoop dat ik op tijd terug ben voordat de magische woorden: 'it gaet oan' (of zoiets), uitgesproken worden. Ik wens jullie heel veel schaats plezier, maar Hati Hati!

Het is raar om over ijs te schrijven en denken als het buiten 25 graden is, het is hier dan vergeleken met de afgelopen dagen erg koel en dat die sterk wisselende temperaturen, zo tussen de 25 en 35 graden, niet zonder gevolgen blijft, blijkt dat ik omringd wordt door veel snotterende mensen, waar ik ook aan mee doe. Hier is overigens Malang, na de vakantie op Bali ben ik weer 'thuis'. En vakantie op Bali wat valt er te vertellen over een Hindoeïstisch eiland met Disney allure?

Nou dat ze bijvoorbeeld, net als veel moderne landen, aan nivelleren doen, of was het nog op Java? In ieder geval in de nachtbus is terwijl ik sliep mijn camera gejat, dat krijg je als er niemand naast je zit en je in een diepe slaap gewiegd wordt. Ergens gedurende de nacht moet er toch iemand mij van korte duur mij gezelschap hebben gehouden n mijn tas nagekeken hebben, helaas.

Was dat de enige ellende, nou nee. Bij aankomst in Ubud, waar ik overigens onderweg zat te genieten dat ik op de fiets met bagage achterop me vrij kan voelen, bleek dat Anneke ziek bleek te zijn. Waar we hadden gedacht mooie wandelingen te maken rondom Ubud, werd onze actieradius sterk verkleind, zover wij dingen samen deden. Daardoor de tijd genomen om verhalen uit te wisselen en zo kan je lekker van de hak op de tak springen als je iemand voor het eerst hebt gezien in India op kerst avond en vier jaar later in dezelfde periode elkaar ziet in Indonesië, zonder elkaar veel te hebben gesproken in de tussentijd. Anneke is hier 20 jaar geleden ook geweest tijdens een wereldreis die zij heeft gemaakt met (ex) man en zoon. De ontwikkeling is dan ook behoorlijk geweest en toch blijft het een aparte plek om te bezoeken, zoals ik dit eerder ook gemerkt heb. De hindoeïstische leefwijze is ondanks op of dankzij de aanwezigheid van toerisme nog prominent aanwezig en zijn de voorstellingen een goede bron van inkomen en tegelijkertijd een genot om naar te kijken. Anneke wordt ondanks de medicatie steeds zieker en na een bezoek aan de plaatselijke dokter, wordt zij doorgestuurd naar het ziekenhuis en blijkt zij de pleuris te hebben. Altijd gedacht dat 'krijg de pleuris' wensen over een middeleeuwse ziekte ging. Na een korte aarzeling mocht zij het ziekenhuis verlaten met een flink paardenmiddel als reddingsboei. Deze blijken gelukkig al snel goed aan te slaan ( later in de week moet zij toch nog een keer een extra dosis aanschaffen, want pleuris is net zo hardnekkig als de Balinese taxichauffeur:'transport?', bijna onuitroeibaar).

De kerstochtend de plaatselijke kerk bezocht. We werden hartelijk ontvangen en uitgezwaaid, maar tijdens de dienst heb ik ondanks de taalbarrière begrepen, dat ik hopeloos verloren ben, want ik geloof niet wat zij verkondigen en er zijn maar twee soorten mensen is de boodschap: de goeden, de ons-gelovigen en de slechten de niet-gelovigen. Uit het toneelstukje is op te maken dat ik geen enkele kans maak op mijn laatste fietstocht richting de hemelpoort. En eigenlijk klopt dit wel, want mijn hemelpoort ligt nu eigenlijk thuis en ik zou dolgraag in deze periode teruggaan, maar ik heb zelf de 'nee' veroorzaakt. Hebben de ons-gelovigen toch nog gelijk.

Op de derde kerstdag heb ik de fiets gepakt en ben lukraak door dorpjes, langs rijstvelden en stukjes bos gefietst. Tot ik bij een plaats aan kwam waar beelden uitgehouwen in een rots te bewonderen zouden zijn. De wandeling daar naar toe was al heel mooi, langs ( ja daar hebben ze wat van) rijstvelden en stukjes bos, maar ook kleine watervallen, waar een man onverstoorbaar zich staat te douchen. Beneden aangekomen is er over een lengte van een 20 meter een aantal scènes te bewonderen

uit het leven van die tijd, omdat ik enige was en het een schaduwrijke plek is, daar enige tijd zitten staren naar die beelden. Op de terugtocht zit een schoon gewassen man op de trap mij op te wachten. Wat ik van de beelden vond en wat ik weet van de geschiedenis. Niet veel en dat vond hij jammer, hij hoopte met een onderzoeker te maken te hebben. Maar niet getreurd, wist ik dat het verhaal gaat dat de beelden zijn gemaakt met de nagel van een reus? 'Ja'. En gelooft u dat? 'Nou nee, en u?' De man begint peinzend te kijken en antwoord dat het hele andere tijden waren toen dit gemaakt werd en hij niet de persoon is om hier antwoord op te geven, want hij is er niet bij geweest en, zo vertelt hij, mensen hadden in die tijd veel meer verstand van mysterie en een mysterie is deze plek wel. Dat laatste moet ik beamen.

Het fietsen smaakt naar meer en de volgende dag ga ik met twee geleende fietstassen van Anneke opstap over de bergen naar de andere kant van Bali: Lovina. Het begin gaat goed de aanloop is tot mijn verrassing vrij vlak en als ik al snel opschietend af en toe vertwijfeld vraag of dit de goede weg is, wordt mij verzekerd dat dit zo is. Blijkt dat er twee Topani's te bestaan en ben ik al aardig uit de richting. Een, en ook daar zijn er vele van, vriendelijke Balinees helpt mij op weg door met zijn truck voor op te rijden en bij de goede afslagen op mij te wachten, waar hij met zwarte dieseldampen mij met rooksignalen de goede weg wijst. Eenmaal op de route blijkt het feit dat ik goed zit, het wordt zwaar. Op een gegeven moment wordt het steeds grilliger; zeer steil omhoog en omlaag. Alles van een goede Keutenberg gehalte alleen dan langer en er is er hier niet een van. Zo bereik ik Bedigul, een plaatje dat ligt aan twee grote kratermeren en een belangrijke bedevaartplaats is voor Hindoes. Op dat moment is er een ceremonie aan de gang. Er wordt gebeden voor genoeg regen voor de rijstboeren. Ondanks dat het er dreigend uitziet, valt er geen druppel. Ha ha, denk ik. Later wordt mijn twijfel weggenomen als Anneke me belt en vraagt of ik droog ben over gekomen, want in Ubud komt het met bakken naar beneden.Die avond scheur ik uit mijn broek ( en de enige die ik op deze fietstocht heb meegenomen) en moet daarom de tocht inkorten en de volgende dag doorfietsen naar Lovina, waar de rest van mijn bagage ligt. Nog een flinke klim en een gevaarlijke afdaling en dan suis ik door een prachtig landschap ( Munduk, is een aanrader voor wandelaars) naar de kust en met de grote molen erop naar Lovina. Lovina, wat mij betreft geen aanrader. Zeker niet aan mijn duik in zee waardoor ik op oudjaarsdag geheel uitgeteld en leeggelopen, de dag op bed doorbreng en zo houdt ik in samenwerking met de riolering, die meteen in zee uitmondt, de kringloop van de buikloop in stand. Het gemak en de verhalen die de aanwezigheid van Anneke met zich meebrengen sluit ik vervroegd af. Voor het vervoer terug van mijn fiets wordt erg moeilijk gedaan van onmogelijk tot zeer duur, dus besluit ik de kustweg af te fietsen en met de veer over te steken en daar met plaatselijke bussen mijn weg terug te vinden. En dit lukt en veel sneller dan ik had gedacht. Om middernacht sta ik op de terminal in Malang. En ben ik blij dat ik vanaf nu weer in de aktie ga, want dat is de beste manier om heimwee tegen te gaan.

Morgen naar Semarang en donderdag naar Soe, West-Timor. Nieuwe avonturen.