De titel verraadt al dat er het een en ander aan de gang is en beste vrienden ga er even voor zitten, want het wordt een lang verhaal en ik heb ook nog een vraag voor jullie, maar dat is an het eind. Gisteren nam Bapak Han mij mee naar naar het weeshuis, maar niet voordat hij me mee nam naar een chinees restaurant, waar we heerlijke mie hebben gegeten. We zijn daarna doorgereden naar het weeshuis. Onderweg vertelde Bapak Han over de problemen die zij ervaren hebben. Het weeshuis is enkele jaren opgezet met financiering van een Indische-Nederlandse die in Amerika woont. In het begin heeft de organisatiein dezelfde kampong waar het huidige weeshuis is gevestigd, een huis gehuurd. Daar ondervonden zij twee problemen; zij vangen jongens en meiden op en, vanwege voor de hand liggende redenen, is dat lastig beheersbaar en ten tweede kregen zij last met de buren.

In een land waar religie een zeer grote rol speelt en waar sociale zekerheid ver te zoeken is, zijn organisaties die wel aktief zijn, organisaties die vanuit religieuze moraal handelen om kwetsbare groepen op te vangen. Voor zover ik dat mag beoordelen zijn het verzuilde organisaties. Waar in een land als deze de moslims organisaties het sterkst vertegenwoordig zijn. Deze organisatie vindt zijn oorsprong en basis in het Christelijke geloof. Er zijn pogingen gedaan om samen te werken met weeshuizen met als basis de Islam, maar zij kregen geen respons op het voorstel om gezamelijke activiteiten te ontplooien rond de onderlinge feestdag.

Als voorbeeld noemde Bapak Han dat als er gezongen werd, ook Christelijke liederen, de buren daar problemen mee hadden. Toen het hurrcontract verlengd moest worden, kwam daar geen toestemming meer voor van de eigenaar. De Indisch-Nederlandse dame die in Amerika woont ( ik ga haar naam maar eens opschrijven) heeft geld gedoneerd om een huis an te kopen en werd er meteen gestart met het bouwen van een tweede huis. De lasdt die zij hebben is hiermee een stuk afgenomen. Aan de ene kant zijn de buren Christelijk en aan de andere kant zijn er 'silent neighbours', een begraafplaats.

Er waren enkele kinderen in het weeshuis. Weeshuis is in dit geval een ruim begrip, dormatory of in het Bahasa Asrama, is een beter woord. Ik heb er nog weinig zicht op maar er komen diverse kinderen. Wat zij gemeen hebben, is dat het weeshuis voor hun de kans is om scholing te krijgen en daarmee een betere kans in de maatschappij. Veel komen uit gebroken gezinnen en de kinderen vertonen dermate gedragsproblemen, of om problemen binnen het gezin zijn te groot dat de kinderen thuis kunnen blijven wonen, kunnen aangemeld worden voor het weeshis en wezen natuurlijk ook. De kinderen worden aangemeld door kerkelijke organisaties die zich het lot van de kinderen aantrekken.Wel wordt geprobeerd om contacten met de familie aan te houden. Daarom waren de meeste kinderen in deze vakantietijd weg en gaat de Asrama met kerst dicht. Momenteel zitten er 27 kinderen in dit huis en zij worden begeleid door een gezin met zelf ook nog twee kinderen, me dunkt een zware taak. Bij de rondleiding, er zijn drie gebouwen, werden begeleid door verlegen gegiechel van enkele kinderen die wel hier waren. En dat gegiechel nam toe als ik iets in het Bahasa zei. Ja, ik had het naar mijn zin. In het hoofdgebouw, waar de meiden slapen en het gezin hun huis in hebben, staat een piano en ikvraag argeloos, is er iemand die piano speelt. De vaste pianospeler was er niet, dus moest iemand debuteren. En dat werd Didi en als hij een echte Wibi wil worden zal hij zicheerst moeten leren ontspannen als er vreemde Belandas nar hem kijken. Zo ook voor het koortje dat werd gevormd, wat zegt lichaamstaal toch veel. Maar het was prachtig om dit mee te maken.

Bapak Han wilde me introduceren aan de vrouw die het secretariaat beheert, de vrouw van de dominee van de Jalan Bromokerk. Onderweg heb ik met hem gesproken over wat ik zag gebeuren met de kinderen en heb hem meer vertelt over het Rots en Waterprogramma, gaande weg werd hij steeds enthousiater. Om kort te gaan in Novenber ga ik wat spullen aanschaffen en ga een start maken met het geven van een training. Later wel meer hierover. De vrouw van de dominee, Ibu Ciska,heeft als taak op zich genomen om in de paar dagen mij zoveel mogelijk Bahasa te leren. Ik heb vandaag zitten zweten en mijn best gedaan, maar echt streng is zij niet.

Ook nog met oma gesproken. Oma is de reden dat Ibu Ciska veel tijd heeft voor mij, want zolang de hulp in huis op vakantie is kan zij nauwelijks weg. Het is een erg lieve vrouw die het liefst de hele dag voor mij wil invullen en dat is haar vandag goed gelukt. O, ja ik had het over oma. Oma is een vrouw van 81 jaar en slecht ter been, ze ziet slecht en gedeeltelijk doof. Dit vertelde oma zelf in keurig Nederlands, zolang haar gebit dat toeliet. Zij heeft Nederlands geleerd op de Hollands-Indische school, dat zij zo goed Nederlands sprak verrastte Ibu Ciska. Bij het afscheid vertelde ze nog dat zij broers en zussen heeft en het is zo saai.

Tenslotte mijn vraag. Het is niet mijn bedoeleing dat deze reissite veranderd in een bedelbrief,maar ik ga toch een vraag in die richting stellen.

Ten eerste ik weet niet wat precies de behoefte is, maar ik begreep wel dat zij tot nu toe wel de eindjes an elkaar weten te knopen, maar als er meer vaste bronnen zijn , graag. Dus als jullie ideeen hebben voor (kerkelijke) organisaties die mogelijk interesse hebben, hoor ik het graag.

Ze wilen hun energiebehoefte meer veilig stellen door een aggregaat te kopen. Ik begon over zonnecellen. Dit is een totaal onbekend fenomeen in Indonesia. Dus iedereen die ideeen heeft over aanschaf, onderhoudt en voordelen, mail me ( warnerrs@hotmail.com).

Ik ben van plan om spullen aan te schaffen, en nu begint het bedelen pas echt, om de training te geven. Het liefst zou ik een paar matten willen aanschaffen maar vooral speelmateriaal, want dat is er weinig. En ik wil als dat mogelijk is wat aan de tuin doen en een fruitboom planten.

Adu ya, voel je verplicht tot niets!!! Want zoals altijd we blijven vrienden, 'kan?

Sampai Bertemu Lagi, Warner

ps: en heb ik jullie nog niet een s vertelt dat ik in een studentenhuis zit en ik zo moet afsluiten, want ik moet op tijd binnen zijn.