Op het moment van schrijven zit ik alweer twee dagen in Malang. Op dit moment te zweten in een internet cafe op een zonnige herfstdag. Ja hier houden we het ook al niet droog en, zo werd gisteren gewaarschuwd, wacht maar af in december word het nog veel erger. Het schijnt zelfs zo te zijn dat de temperatuur kan zakken tot onder de 25 graden, je moet er niet aan denken.

Hans en ik waren dan wel samen op Bali, maar we hebben het ieder op zijn eigen manier ingevuld. Hans heeft midden in de nacht een vulkaan beklommen. Samen met Hans knegtmans, wel bekend onder de oud Boddart werkers en straks meer over deze man, zijn broer en een gids. De broer van Hans K. kreeg last van duizelingen en heeft samen met zijn broer de tocht moeten afbreken. Onze Hans is dorr gegaan, weinig wat deze 'Ollander' doet stoppen. Bij terugkomst was het Hans aan te zien dat hij flink heeft moeten afzien op een beklimming van een constante 45 graden. Volgens hem viel het uitzicht door het heiige weer tegen, maar heeft hij wel genoten van de tocht. 's Avonds zat ik te kijken naar die enorme puist en zag die verkleuren tijdens een mooie zonsondergang, in de tuin van Hans Knegtmans met een koude Bintang met mijn been omhoog, te denken dat het van onderaf bezien een prachtige berg is.

We hebben samen een ritje gemaakt naar en dorp waar een begravenis ritueel gaande was. Een belangrijk politiek figuur en hoge beambte bij de politie moest door het dorp gedragen worden en op de begraafplaats gecremeerd. In een vrolijke chaos was het lang wachten op enige aktie, maar ondertussen was er veel te genieten en te zien. Toen de stoet eindelijk opgang kwam, na een menigte in wit gestoken mensen en twee gamelan fanfares, een kunstig gemaakte stier en de draagbaar met de overledende erin. Deze draagbaar, een trap met een enorme toren erboven op kon niet alle obstakels ontwijken, maar door te scharnieren kon die langs bomen gemanouvreerd worden. De stier werd gedragen door een grote groep jongeren die met grote lol er af en toe rennend met het beest vandoor gingen. De dode werd overeind gehouden door de sterke mannen van het dorp. Ja echt een feest zo'n begravenis, maar hoe blij deze mensen ook zijn het is niet de bedoeling dat de overledende terugkeert na zijn dood als geest, dus om die geest in de war te brengen wordt er regelmatig rondjes gedraaid met de draagbaar. Ja, vind dan de weg nog maar eens terug. Maar ook een feest kan te lang duren en na een ritje door de bergen en een lunch kwamen aan bij de begraafplaats. Er werden daar ijsjes en gebak uitgedeeld en de gamelans hadden er zin in. Verder zag het er niet naar uit dat er nog veel zou gebeuren dus zijn wij weg geaan. Van Hans K. hoorden we dat we voor het echte griezelen te vroeg zijn weg gegaan. Aan het eind van de middeg werd de overledende inde stier gelegd, overgoten met olie en de vlam erin. Dat was kort en heftig. Te kort om het lijk te cremeren. Geen nood dan zijn er nog altijd de gasbranders. We hebben de foto's (niet in mijn bezit en dus ook niet toegevoegd) gezien waar het lijk gedeelte te zien is terwijl de vlammen erop gezet worden.

Hans Knegtmans is al een aantal keren genoemd. Ik heb van een collega, Ed, een adres gekregen van een guesthouse op Bali. Deze collega vertelde dat er een bijzonder verhaal aan vast zat en dat is ook zo. Om het heel kort te vertellen ( en het is een uitgebreid verhaal) komt het erop neer dat Hans K. in goed vertrouwen een Balinese vriend geld heeft gegeven, omdat mede-eigenaar een lastig verhaal werd, voor het bouwen van een guesthouse. Met als ongevraagde tegenprestatie dat er een huis voor hem gebouwd is en hij daar tijdens zijn verblijf onderhouden wordt door het guesthouse. Goed vertrouwen, het blijft toch prachtig. Tijdens de gezamelijke maaltijden hebben we elkaar veel kunnen vertellen. Bamboo Bali, ik kan het jullie aanraden.

Afscheid nemen van Hans was vreemd, de weken zijn omgevlogen het gezamelijk reizen is heel gemakkelijk verlopen en voelde wel heel vertrouwd. Hans is nu bezig met een nieuw avontuur: een meerdaagse beklimming van de Rimijani op Lombok. En ik ben weer 'thuis'. En toch voelt het wel een beetje zo. Min of meer bekende mensen om je heen en werk. Gisteren zat ik in het centrum waar bijscholing wordt gegeven achter een computer een programma uit te schrijven voor een workshop voor aanstaande zaterdag. Deze workshop wordt de aanloop naar een driedaagse training Rots en Water voor leerkrachten. Het voelt goed om hier te zijn en een doel te hebben. Ik merk dat ik ontzettend veel zin heb om te starten met de training, maar is het ook spannend. Ik spreek de taal zeer beperkt dus ik zal heel afhankelijk zijn van de tolken en kan ik een aantal oefeningen niet voordoen vanwege mijn knie en dat is echt een nadeel.

Gisteren toen ik thuis kwam, lagen er twee verassingen op mij te wachten. Tineke heeft de Nederlandse versie van het handboek van Rots en Water opgestuurd, dus ik kan gaan lezen en vertalen en kreeg ik een brief van een meid die tweemaal meegegaan is met de looptocht, de reis van de held, en zij beschreef haar leven van dit moment en vertelde dat ze veel aan de tochten gehad heeft en daar veel aan terug denkt. Door al dit soort dingen voel ik me rijk!

Ik reageer in de meeste gevallen niet op de reacties, maar ik lees ze altijd met plezier en bij deze: BEDANKT!!!

Ik hoop vandag een internet cafe te vinden waar ik wat foto's kan opladen.