In reuze stappen gaan door Indonesia heen. Als we nog evnen opchieten zitten we zo op de fillipijnen en dat is niet de bedoeling. Dus hebben we nu een uitvalsbasis gevonden in een stadje in Zuid-Oost Sulawesi: Kendari. Op de kaart ziet kendari er best leuk uit; een lang gerekte stad aan een baai, maar het is vooral langgerekt en de baai waar wij aanzitten is niet bijzonder. Maar daarom hebben we deze locatie niet gekozen. We willen ven hieruit een trekking doen door een natuurgebied:: de Rawa Aopa. Hetis nogal onbekend, zo onbekend dat de plaatselijke bevolking vragend naar ons kijkt. Maar strak hebben we een afpraak met een gid en op interenet is hier wel wat over te vinden en dat zijn lovende verhalen. Het is weer een anders dat je ergens komt zonder dat de aanbiedingen van giden je om de oren vliegen. Op de weg hiernaar toe hebben Hans en ik toch wel wat beleefd. In Makkassar wilden we we het een en ander regelen om in het Lore Lindupark te komen, maar in Sulewesi leiden alle wegen naar de Torjaja ( voor degene die het niet weten waar dit ws. interessant gebied waar alle touroperators naar toegaan, zie reisfolders en internet). En dat begon al op het vliegveld. De gids die zich daar aanbood heeft on enige dagen gestalkt en als hij de enige was.... Dus hebben we besloten een richting uit te gaan die weinigen nemen. Hoogtepunt in Makkassar was het bezoek aan het toeristenbureau. Hans en ik kregen de informatie die we zochten en een uitnodiging om een feestje bij te wonenen van de gouveneur van Zuid-Sulawesi. En hadden we daar een gesprek met een jonge dame met een keurige hoofddoek, maar niet met alle gewoontes die bij een dergelijk zedig kledingstuk past. Onder het vertellen over de informatie probeerde ze de hoofden van twee belegen belanda' op hol te krijgen met blikken en glimlachjes. Zij was ook 's avonds van de partij en vertelde daar dat zij haar droom. Zij wil haar studie in het buitenland afronden en dan een toeristenproject opzetten in haar geboortedorp waarvan de geeenschap profiteert en dat zij zeer gelovig is. En zonder te vertellen:of de heren haar geflirt dus goed wilde opvatten, dat deden wij al. Wat onze rol op dit feest was, werd al snel duidelijk, tussen alle hotemetoten van het Indoneich toerisme, waren wij tafelvulling. Dus hebben wij ons gevuld en genoten van acts op een enorm podium.

De volgende dag naar de busterminal voor de reis naar Kendari met oversteek met een veerboot. Op de terminal werd al door verschillende figuren die zelf meteen ander vervoer aanboden, aangekonigd dat de bus vol zat. En inderdaad volgen de chauffeur was de bu vol, volgnes de bijrijder was er nog een plaats en volgen nog iemand anders kon er plaats gemaakt worden. dechauffeur besloot op z'n Fortuyn': ' vol is vol' Dus toch alternatief vervoer. Waar Hans en ik op de achterbank gepropt werden en waar die met ons tweeen al bezet was kwamen er nog twee mensen bij. Onderweg trootte ik mij met het zien van het kippenvervoer, het kan erger. Op de veerpont hadden we binisklasse geboekt en met ons enige honderd anderen. Op deze veerboot zijn drie klassen zonder zit, met zit of een beklede zit: bisnisklas. We zijn vaak geschikt oefenmateriaal om Engel te kunnen praten en nu was Hans die met een vrouw en haar jongere broer, in geprek raakte. Zij vroeg of ik een foto wilde maken En met het pakken van het toetel greep zij de gelegenheid aan om bijna in Hans te kruipen. Het heeft ons nog een nacht en een ochtend geduurd om haar los te weken. Want zo werd wel duidelijk zij was op zoek naar geld en een rijke man uit het westen... Voer voor Hans en mij om te lachen, maar wat een triestigheid. Na vele malen herhalen dat wij geen gezelschap van haar en haar vriendinnen nodig hadden, zijn we in het hotel aangekomen.

Om onnodige conclussies te voorkomen: nee wij zijn niet opzoek en dit wordt niet het verhaal van twee wnhopige mannen, maar als het nodig is draag ik ook maar een hoofddoek.

Hans heeft op deze reis een missie: Hans wil Belgie op de kaart zetten. Een vrij kansloze missie. O ja er zijn mensen die het blijkbaar wel iets zegt, maar ik vrees nu dat er heel wat mensen rondlopen die denken dat er een reus rondloopt in Brazilie: ' Ya, Brasil, ya'.

Vandaag een rustdag en Hans en ik gingen naar het strand. We waren nog maar net op weg of de wolken pakte samen en begon het te regenen. we hadden een pete pete gecharterd voor niet al te hoog bedrag en waren wij op weg naar een strand een eind uit de stad. Buiten de stad begon hij lastig te doen, want ai ai wat was dat ver voor dat bedrag. Op een gegeven moment waren wij het zat en hebben hem een bedrag gegeven want on billijk leek en zijn uitgestapt, hem verbaasd acher latend. Maar ook de volgende chauffeur begon moeilijk te doen over een vooraf afgesproken bedrag en heeft ons uiteindelijk afgezet op een stukje strand waar je niet kon zwemmen. Maar niet gtreurd, wij hebben thee gedronken op het moosite terras tot nu toe, lopen blubberen door een mangrovebos en zijn door de hoofd van de politie weer bij een busterminal afgezet. De man vond het wel erg vreemd dat hier twee toeristen rondliepen en waarschijnlijk gewaarschuwd door een dorpbewoner, is gaan kijken.

Ja wij komen nog eens ergens, het heeft alleen tot nu toe veel weg van toeval, dus ik heb het reuze naar mijn zin!