Hallo beste vrienden,

Ik ben niet geheel ongemerkt 50 geworden. De aanloop was beginnen met een jungletocht in de zeer onbekende gebied van de Rawa Aopa. De climax was dat op de verjaardagsavond er ruim tien studenten te stonden te kijken naar een gehavende been en toen ik ze wees op mijn knie, begrepen zij wat het echte probleem was. Als iemand na de reisverhalen van Hans en mij nog van plan is rond te trekken in Indonesie, dan heb ik een advies, bezoek vooral officiele bureaus als een toeristen bureau en administratie bureaus. Hier word je gastvrij ontvangen en wat daarbij opvalt is dat zij nog weinig idée hebben wat hun taken zijn en hoe je toeristen verder zou kunnen helpen. Zo zit je al gauw met een hele delegatie te praten. Het toeristen bureau was geinteresseerd in ons verhaal en wilden ons graag helpen om een jungletocht te maken. Nog beter als we nu zouden vertrekken, dan lopen we morgen al in het park. Nou daar hadden wij wel oren naar, dus snel gepakt. Als bonus kregen wij een ‘gids' mee. Achteraf denk ik denk dat het kantoor blij was even van deze man af te zijn. Met wat rare omwegen via zijn huis van onze gisse ‘gids' (leuke title voor een Suske en Wiske), kwamen we bij een minibus terminal. De ‘gids' had met de chauffeur een leuke prijs afgesproken en op de terugweg kwam onze voorspelling uit: hij stekt bij elke scheet van ons iets in zijn zak.

In het begin van de avond kwamen wij aan bij de ingang van het park en werden wij begeleid naar een klein gastverblijf van het park. Werden voorgesteld aan Edo, een jongeman van 28, die met ons de plannen door nam en hij gaf aan dat alles mogelijk was, wat wilden we? Varen door de mangrove, lopen over de savanne en de jungle, of naar het moeras? Hij beloofde ons dat we apen en mooie vogels en misschien een krokodil te zien zouden krijgen. Het moeras was ver weg dus we kozen voor een tocht door de savanne en jungle.

Hij had nog een belangrijke vraag wat eten jullie zeker niet. Wij eten alles, ‘krokodillen, apen', vulde Hans nog aan.

Voor een dergelijk verlaten plek met slechte wegen, was het onwerkelijk druk op de weg voor ons gastverblijf, kolones motoren en brommers en volgeladen pick up trucks reden af en aan. We hadden al enkele geruchten gehoord dat er net buiten het park goud te vinden was. De vaste vraag aan ons was dan ook of wij voor het cari mas (goud zoeken) kwamen. Als we uitlegden dat we wilden wandelen in de natuur werd er meewarig gekeken.

De volgende dag de permits regelen voor het park en weer een drukte van belang met beambtes en gesprekken over wat we wilden doen. We kwamer er op uit dat we een driedaagse trekking zouden doen en een boottocht door het mangrovebos. Onze ‘gids', die meer at en boerde dan dat hij zaken regelde, geloosd. Om 12 uur werden we afgezet aan de rand van een savannegebied. Met een ‘kok', een ‘gids' en een ‘drager'. Het ziet er heel bekend uit, maar geen giraffen, olifanten en dergelijke. We moesten het stellen met wat vogels mooie vlinders en prachtig gebied om te lopen. We hadden aardig de pas erin, maar regelmatig moisten we stoppen om iets te zien. Het werd Hans en mij niet duidelijk wat. Na een uur hadden wij het wel door alle drie waren gids en de eerste begaf het nu al. Na de vijfde keer gestopt te zijn hebben Hans en ik hem geadvisseerd terug te gaan. De spullen van hem heben wij verdeeld enzijn verder gegaan. Zo tegen halfvijf kwamen we aan de rand van een berg, die zouden we morgen beklimmen, dus het kamp werd opgezet en er werd eten gekookt. Na het eten,rijst met mie en vis uit blik, gingen Hans en ik alvast een stukje de berg op om wat fotos te maken en nog wat energie uit onze lijven te gooien. ‘s Avonds lekker voor het tentje zitten en genieten van de rust. ' Hoor je dat', vraagt Hans,' als je goed luistert hoor je de moteren van de goudzoekers'. Ja, u wordt bedankt.

De volgensde ochtend was er nu een nieuwe gids-drager aangekomen. Ditmaal wel iemand, Moussie, die genoeg kracht had om de tocht voort te zetten even later aten we rijst-mie-vis. Ik baalde een beetje, want ik had last van mijn knie, ik hoopte dat het met lopen over zou gaan. We keken ons team eens aan en vroegen we ons af wie het eerste zou opgeven. We hadden Shiva op het oog ( hij ontkende maar hij was mee als bewaker in dit veilige gebied en droeg een automatich geweer). Onze voorspelling kwam snel uit. Om het kwartier werd er gerust, dit was ook niet heel gek want dat het vermoeiend was merkten wij ook, van de brede paden gingen we nu ineens de jungle in waar geen paden waren. Hans en ik hadden optimistisch korte broeken aan en dat hebben we geweten. Maar na de zoveelste stop hebben we overlegd en spraken we af om de tocht in te korten, zodoende zouden om 4 uur in een dorpje aankomen. Dat kwam mij en mijn knie ook goed uit. De meeste baggage (helaas niet de rijst-mei-vis meer variatie was er niet) werd achtergelaten en zodoende waren alleen Hans, Moussie en ik die nog baggage droegen. Het tempo ging wel omhoog en zover wij door onze lengte, Hans zeker, niet gehinderd werden door bladeren, lianen en stengels, waar we ons regelmatig aan bezeerden, schoten we nu aardig op. En genoten hebben we prachtig om door een dergelijk overweldigend groen gebied te lopen. De geluiden van apen, vogels, talloze insekten, het was en genot. Om 3 uur pauzeerden we voor een kop thee en rijst-mie-vis. Ik heb er iets bij wat ik voor geen goud meer eet, ik krijg nu weer buikkrampen, ik heb het later in de jungle het een en ander aan de apen 'gevoerd'. We kregen te horen dat we nog een berg over moesten en we bij het pad uit zouden komen dat naar het dorp liep. We zaten aan een bergstroompje met helder water en aangezien zij niet zorgden voor ons drinken namen Hans en ik nog ieder twee liter mee voor het laatste eindje. Vanaf hier wordt mijn geheugen zwak. Hans en ik deden nog wel de voorspelling dat de ‘gidsen' zouden verdwalen. Ik merkte dat het donker werd dat we regelmatig dezelfde bergkam overstaken wel steeds meer in noordelijke richting. Zelf was ik bezig met enigszins heel te blijven door de pijn in mijn knie viel ik regelmatig en kwam onzachtzinning tegen planten met flinke doornen aan. Gelukkig was Hans er om mij moed in te praten, die zelf achteraan liep zonder licht, want die had hij aan de voorste gids gegeven, zodoende liep hij vaak in het donker en had het ook zwaar en ook hij bleef niet onbeschagigd. En de hevige buien maakten het klimmen en afdalen niet gemmakkeljker. Om tien uur, ? ik had geen idee meer van tijd en plaats, werd er gevraagd of wij het erg vonden om in het bos te slapen, het was net droog geworden, dus ik goodie mijn tas neer heb een jack aangetrokken en ben in slaap gedonderd. De volgende dag was mijn knie heel dik geworden en deed nog meer pijn. Maar de grootste zorgen maakte Hans en ik op het water. Hun zijn blijkbaar gewend om met weinig water in deze hitte te presteren. Wij niet. De terugtocht had wat mij betreft drie hoogtepunten. Moussiie kapte een jong boompje en heerlijk vocht stroomde eruit gulzig zat ik te happen naar vocht, water met een zoethoudsmaakje. Ik vrees dat ik meer gedronken heb dan Hans, want na weer anderhalf uur lopen, maar nu wel over het beloofde pad, zonder drinken, merkte ik dat Hans steeds verder achterop liep. Van de drie ‘gidsen' zagen we eraf en toe een. Hij beloofde dat er een rivier met schoon water was en een tuin met kokosnoten. Na een open stuk zag ik hem weer zitten en zei dat hij moest wachten totdat Hans er was. Even later kwam Hans, met rood doorlopen ogen, aan gewaggeld. Ik heb hem gezegd dat hij NU moest zorgen dat wij iets te drinken kregen. Hij rende weg en na een tijd kwam Moussie met kokosnoten en sinaasappels, heerlijk.

En het laatste hoogtepunt was het terugkomen in het gastverblijf waar ik naar een spoelbeurt op bed ben gaan liggen en er nauwelijks meeer an af ben gekomen, totdat we de volgende middag vertrokken naar Kendari. 'sMorgens is Hans nog het mangrovebos in gevaren en kwam terug met een zak heerlijke echt!!! vis en hoewel ik geen honger had wel aangevallen. In het hotel maakte de staf zich zorgen over de strompelende man. Na twee uur kwam iemand op de kamer en zei dat er iemand was die mij ging begeleiden naar het ziekenhuis. En zo zat ik even later met mijn been bloot tegenover, in prachtig wit gestoken uniformen, groep verplegers en verpleegsters. En omdat zij niet wisten wat zij moesten doen, had een van hen een brilliant plan: hij nam mijn bloeddruk op. Toen een dokter kwam kijken had die snel zijn conclussie klaar. Naar een specialist. Die zat weer ergens anders in de stad. Onze escorte bracht ons ook hier probleemloos naar toe. Na wat pijnlijke grepen, was het de dokter duidelijk: een ontwricht kniegewricht met overbelasting, waardoor er een oedeem had gevormd rondom het trauma, als ik hem goed begrepen heb. Maar ik geloof dat oedeem wel, mijn knie zit verstopt achter een bal.

Daar gaat het verjaardagsuitje naar en duistere karaokebar waar Hans en ik ons hadden verheugd, we hadden zin de bekende jungle. In plaats daarvan een pijnstiller en een antibioticum en rusten voor Hans een lauw biertje op de hotelkamer. Hans en ik gaan boeken voor een vlucht naar Bali waar wij verder onze wonden gaan likken.

Dit verhaal werd mede mogelijk gemaakt door mijn sponsor, broer van degene die in het hotel werkt, hier doet het internet het wel het lukt niet om zaken te doen, maar internetten wel, dua als je in Kendari komt en je hebt een operator nodig: PT. DUTA PESONA WISATA; TOURS EN TICKETING; DARSON; 085241649619