Beste vrienden,

Door niet alles van te voren te plannen en zaken op je af te laten komen betekent dat er buiten verrassingen ook herhalingen zich gaan voor doen. Aanstaande kerst ga ik vieren op Bali. Met een vriendin, Anneke Vijverberg, die overwintert in Indonesia afgesproken de kerst samen door te brengen. Aangezien zij liever op Bali verblijft en ik geen hekel aan Bali heb, is de keuze snel gemaakt. De herhaling is niet alleen Bali, maar ook de plaats: Ubud. Anneke? Ja dat is die vrouw die wij 4 jaar geleden hebben ontmoet op kerstavond in India en sindsdien niet veel meer gezien hebben. Voor mij een mooi moment voor een herhaling.

Ik ben van plan daar naar toe te fietsen en wil dit weekend vertrekken, maar mijn paspoortt ligt nog bij het immigratiebureau en lees ik net in de krant dat de komende week het regenseisoen echt gaat losbarsten en dat deze regio het te verduren gaat krijgen.

Afgelopen weekend was dat al merkbaar enorme buien veroorzaakte met water gevulde straten en blijkt vlak in de buurt van waar ik woon een moddervloed te hebben plaats gevonden. Gelukkig geen slachtoffers. Wel mooie foto's in de krant van huizen die op een rand van modder balanceren boven een gat van 11 meter en heeft er in een ander gedeelte van de stad een kleine windhoos huisgehouden, hier zijn bij het instorten van enkele huizen wel slachtoffers gevallen, 2 om precies te zijn en dit is het begin. Dus of ik nou fluitend op de fiets moet stappen? Tot nu toe heb ik de spookverhalen over alle risico's die het leven in Indonesia met zich meebrengt met een flinke korrel zout genomen. Als ik dat had gedaan had ik nog geen meter gefietst.

De meiden in het studentenhuis gaan uitzoeken of er een manier is om mij en de fiets te vervoeren naar Bali.

Voor het vieren van kerst hoef ik het niet meer te doen, tegen de tijd dat ik daar ben, heb ik al 4 vieringen achter de rug en ik denk dat ik het hoogtepunt ook al beleefd heb.

Hananto had me bij mijn komst al gevragd of ik als kerstman wilde spelen op 11 december. Hij vertelde met veel passie over wat er dan te gebeuren staat. Mensen van de kerk, zakenvrienden, maar vooral hij en zijn familie organiseren een grote kerstviering voor 1000 kinderen (helaas zijn mijn foto's mislukt). Het zijn kinderen uit asrama's, wezen; halfwezen of kostschool kinderen, maar ook kindern met een lichaamlijke beperking en/of verstandelijke beperkingen. Stoere jongens en meiden die overduidelijk maken tot welke groep zij behoren, waarmee santaklaus wel raad mee weet:'hohohohohoh!' En jongeren met geboorteafwijkingen met verschillende soms zeer ernstige handicaps, zonder moderne hulpmiddelen de wereld moeten veroveren. Jongeren met een verstandelijke beperking sommige autistisch andere super allert en stralend genieten van de sfeer. De viering vond plaats in een grote zaal van een erstaurant met een podium. Groepen kinderen traden daar op en dit werd, knap, aan elkaar gepraat en gezongen door een godsdienstleeraar die herkende van de training R en W op de Pamerdi school. Dat er veel aandacht aan deze avond werd besteedt, merkte ik die middag al. Santaklaus moet wel een goede verschijning hebben. Tineke en ik werden opgehaald en ik werd op een stoel geplaatst in een stuiodtje van een proffesionele grimmeur, een oude chinese man, die kromgebogen maar met vaste hand de kwast en potlood dirrigeert. En zo krijg ik dezelfde l;eeftijd aangemeten als van de grimmeur. Tineke zat samen met onze begeleidster, Bu Nita, op een bankje te genieten van het tafereel. Het kleine bankje, twee dames met rokken aan en dus de benen strak bij elkaar, de oude studio, het geklets tussen de dames waarvan een met het keurige oude accent van vervlogen tijden, dit beeld dit is Tempo Doeloe.

Dit beeld veranderde snel met het zien van de jongeren die ontzettend verschillen, maar een ding met elkaar gemeen hebben; zij wonen niet thuis en zijn afhankelijk van de goedheid van mensen en zij zullen nog een behoorlijke strijd moeten leveren om een goede plek op deze wereld te veroveren. Maar daar is deze avond niets van te zien, stoer, gehandicapt het maakt niet uit er wordt veel gelachen, gejuichd, gezongen, geklapt en over het algemeen goed geluisterd naar, naar mijn mening, veel te lange preken en bedanken tussendoor. Ja en als Santaklaus ook nog een danje moet doen samen met een in traditionele kleren gestoken jongen een danje moet doen, dan snappen jullie het al, het loopt uit. Ook als een zo uit een kerstverhaal gelopen zkaenvrouw bij het horen van deze aktie besluit dat ieder kind 20.000 rp schoon in het handje moet hebben. Toen eindenlijk het buffet geopend werd, waren er vele die letterlijk aanvielen op het eten en sommige zag ik met volgepropte mond voor de tweede of derde keer langskomen. Santaklaus zei even geen:' hohohoho.' Van 5 tot 8, zo was beloofd, zou ik op mijn baard moeten kauwen en de snor plakkend zien te houden. Na afloop kreeg ieder kind een plastic zakje met snoep en een presentje. Santaklaus was onderdeel van het afscheidscommitee en hij zag kinderen die met hun stralende en verrukte gezichten nonverbaal vertelden dat dit een heel bijzondere avond was. Als een jonge meid kreupel en zonder armen met een plastic zakje aan haar arm, Santaklaus haar stompje aanbiedt en Selamat Natal wenst zit er een brok in de weg en komt het ' Merry Christmas' wat lastiger uit de baard. Om 10 uur kon ik uit het pak en samen met Tineke diep onder de indruk naar het guesthouse terugkeren.

Vandaag heb ik de laatste training van dit jaar met leerkrachten afgesloten. Ik was heel erg benieuwd hoe de training op de Pamerdi school zou verlopen. Ik had al vergelijkings materiaal met de vorige school in Jombang. Van de laatste school kreeg van de week nog een reactie dat de training goed aangeslagen is en dat zij er in januari er mee doorgaan en dat er nu elke dag activiteiten plaatsvinden met de kinderen uit de onderbouw. Ik zou het alle kinderen gunnen, maar dit is een goede verandering.

Ik was een beetje huiverig hoe de training opgepakt zou worden. De Pamerdi school is een school met een andere populatie dan die van de Petra school. Meer jongeren met problemen en ook de locatie werkt ook niet mee. De school ligt aan een doorgaande weg, het constante geluid dreunt door de lokalen en met het voor bijkomen van brommers zonder geluidsdemper is de verstaanbaarheid geheel weg. Er is nauwelijks sprake van een schoolplein waar de kinderen en jongeren ( 5 tot 16 jaar) zich met elkaar kunnen vermaken, dus de loopgangen zijn ook gevuld met rumoer. En de zaal waar de leerkrachten met jongeren trainen heeft een grote aantrekkingskracht. Lastig voor de jonegeren dei moeten trainen en de leerkrachten die het moeten opnemen tegen al dit geweld aan geluid. Verschillende van mijn voorspellingen kwamen meteen uit. Gesprekken met de leerkrachten gaat altijd in een bijzonder vriendelijke manier, maar zodra ze voor een groep leerlingen veranderen, op een na, allen in rotsen. Zij gebruiken hun volume, maar ook hun houding om duidelijk te maaken dat zij willen dat er naar hun geluisterd wordt. Heel begrijpelijk, maar naar mijn mening niet altijd de goede manier om training te geven, aangezien de trainer ook een voorbeeld functie heeft ( een leerkracht ook, denk ik). De Engelse lerares is vooral water in haar benadering van mensen en heel onzeker omdat zij vindt dat zij het niet zo goed doet als haar collega's. Maar zij heeft wel in haar vrije tijd de lesstof voor de eerste les vertaalt en uitgedeeld aan haar collega's. Elke dag zouden vier groepen joneger getraind worden, een jonegens en meiden groep van de elementary school en van de junior high. De start was niet best. Van te voren had ik het al met Bu Lydia over een van de leerkrachten ik had het ook al met hem besproken), die zeer enthousist is, gesproken, want ik had het idee dat hij zijn eigen versie wil maken van de training en meer informatie wil geven dan dat kinderen zelf leren ervaren. Ook deze voorspelling kwam uit, hij had besloten om de groep alleen te leiden, er was weinig activiteit en veel informatie over goed gedrag er was weinig wat de kinderen leerden van deze bijeenkomst. Deze leerkracht had zich ook nog niet verdiept in het lesmateriaal. Er was besloten dat alle trainers ook mee zouden kijken als hun collega's en dat een groot voordeel was bleek met het vervolg van de dag. Ze zaten aandachtig te kijken naar hun collega's en trokken hun conclussies, met als gevolg dat de andere bijeenkomsten een stuk beter verliepen. Opvallend, maar niet toevallig, verliep de bijeenkomst met de Engelse lerares van af het begin goed. Gelukkig hadden ruim de tijd om de bijeenkomsten na te besprken. Buiten de compliumenet kon er eigenlijk vrij gemakkelijk gepraat worden over zaken die nog niet goed verliepen. De kritiek aan het adres van de eerste leerkracht werd gedeeld door zijn collega's endoor hem goed opgepakt. Ook de houding die de meeste leerkrachten ten opzichte van de leerlingen hebben werd goed ontvangen. De laatste drie dagen kon ik me steeds meer op details gaan richten, want het verliep steeds beter en nu bij het afsluiten, ben ik ervan overtuigd dat er 6 gemotiveerde Rots en Water trainers klaar staan om op deze school het programma in zijn geheel in te voeren. Bijkomend succes is dat de Engelse lerares overtuigd is van haar rol in het trainingsprogramma, door het vertalen is zij de specialist geworden op het gebied van kennis, maar ook haar fysieke verschijning is veranderd, zij staat steviger en fluistert ze niet meer maar praat goed verstaanbaar en is een stuk minder onzeker, maar dit gaat ook op de 5 anderen! Prachtig om zo met mensen te mogen werken.

Dit weekend de tweedaagse workshop (6 en 13 dec.) afgerond. Daar was ik minder tevreden over. Ik dacht dat ik jongerenwerkers van de kerk en enkele gegadigden zou trainen. Uiteindelijk is een jonegerwerker op een dag aanwezig geweest. Maar omdat er een in en uitloop van mensen was voorspelt had ik een programma gemaakt waar telkens herhalingen inzaten, dit bleek helemaal niet nodig. Eigenlijk heb ik twee dagen met dezelfde groep getraind en had ik een veel beter programma kunnen maken. Gelukkig waren zij wel heel tevreden en konden zij vertellen wat zij geleerd hadden en dat was weer meer dan ik verwacht had, maar toch....

Sommigen van jullie zal denken hebben Tineke en jij nog wel iets samen gedaan? Ja toch wel. Selamat amkan ging niet helemaal voor Tineke op. De heerlijke nasi gudeg spoelde twee dagen verdund weg. En met het regenachtige weer waren we meer aan 'huis' gebonden. Maar we hebben nog wel heerlijk gewandeld door de stad. Het paleis van de sultan bezocht, tenminste een gedeelte, want de pooorten ginegn sluiten, maar wij mochten nog wel een kijkje nemen. We hadden treinkaartjes voor de nachttrein naar Malang voor 4 dec. Op deze dag hebben we ons nog getrakkeerd op een bezoek van een enorme overdekte markt, want het regende nog steeds, maar toen ht droog werd besloten we de middag te gebruiken om met een busje naar het strand te gaan en daar vis te eten en 's avonds terug te gaan. De bus van 4 uur leverde ons een uur later op het strand af. Bij navraag bleek de (eerste) laatste bus om 6 uur terug te gaan. Dus dat werd een korte wandeling, maar wel mooi en even uit de stad. Bij terugkomst bij de kleine busterminal. Hoorden we dat de eerstvolgende bus om 6 uur 's morgens vertrekt. Een buschauffeur die zijn bus aan het reinigen was, wilde ons wel wegbrengen voor 100000 rp het vierdubbele van een normale ticket en hoewel dit geen groot bedrag is om een uur lang is de bus te zitten, wilden we niet afgezet worden en wilden wel 50000 rp betalen. Volgens hem rijden hier geen taxi's, dus een beetje knijpen of de nachtbus nog zouden halen. Eignwijs liepen we het dorp in en even later stonden we te onderhandelen met iemand die ons weg wilde brengen maar hij vroeg er 150000 voor. Terwijl we nog met het onderhandelen bezig waren, stopte de bus achter ons, of we nog mee wilden voor 100000. Nee, wel voor 50000. En 50000 werd het. We waren wel op onze hoede wanneer komt de volgende ronde van onderhandelen, maar we werden keurig in de goede straat afgezet. .

Tineke heeft al meer van de omgeving gezien dan ik: zij heeft de zon zien opkomen op de Bromo vulkaan. Ik moest die dag werken dus kon niet mee. Maar volgens haar een must en dat vinden veel Malangnezen met haar hoewel velen zelf nog niet geweest zijn. Ook in Malang was het regenachtig en zo hebben we meer tijd door gebracht in het guesthouse dan dat het onze bedoeling was. Daar hebben we een paar keer reiservarinegen uitgewisseld met familie van Berkel, vader meoder en twee dochters sinds augustus op stap zijn. Prachtige verhalen die een gedeelte van de grijze dag en avond op een prettige manier gevuld hebben. De laatste avond werden we uitgenodigd voor een etentje ter ere van Michael, zoon van Hananto en vaste vertaler en collega. In onze favoriete Chineze restaurant hebben we Michael een shirt kado gegeven, die we die middag gekocht hadden. Op de rug was de naam die zijn oma voor haar kleinkinderen gebruikte geborduurd: ' Kleine Aap'. Schaternd van het lachen zei hij: ' Ik kan het overal dragen, behalve in Holland!'

Op de maandagochtend om 7 uur was het feest ineens afgelopen. Tineke stapte in de taxi naar het vliegveld en al slikkend zwaaide ik haar uit. Een uur later was ik aan het werk op de Pamerdi school. En hoewel veel zaken lijken op een herhaling, het is nooit hetzelfde.

Dus sluit ik enigszins weer gekalmeerd af met de groet aan jullie alleen: een gelukkige kerst en een een heel goed 2009!!!! Hhohohohohohohohohohoho.

ps: morgen ga ik foto's plaatsen. IUk weet niet of iedereen het weet maar als je meer foto's wil zien dan wat er bij htet verhaal getoond worden klik dan op het tabblad foto.