dag Bali, dag Hans en weer 'thuis'

Op het moment van schrijven zit ik alweer twee dagen in Malang. Op dit moment te zweten in een internet cafe op een zonnige herfstdag. Ja hier houden we het ook al niet droog en, zo werd gisteren gewaarschuwd, wacht maar af in december word het nog veel erger. Het schijnt zelfs zo te zijn dat de temperatuur kan zakken tot onder de 25 graden, je moet er niet aan denken.

Hans en ik waren dan wel samen op Bali, maar we hebben het ieder op zijn eigen manier ingevuld. Hans heeft midden in de nacht een vulkaan beklommen. Samen met Hans knegtmans, wel bekend onder de oud Boddart werkers en straks meer over deze man, zijn broer en een gids. De broer van Hans K. kreeg last van duizelingen en heeft samen met zijn broer de tocht moeten afbreken. Onze Hans is dorr gegaan, weinig wat deze 'Ollander' doet stoppen. Bij terugkomst was het Hans aan te zien dat hij flink heeft moeten afzien op een beklimming van een constante 45 graden. Volgens hem viel het uitzicht door het heiige weer tegen, maar heeft hij wel genoten van de tocht. 's Avonds zat ik te kijken naar die enorme puist en zag die verkleuren tijdens een mooie zonsondergang, in de tuin van Hans Knegtmans met een koude Bintang met mijn been omhoog, te denken dat het van onderaf bezien een prachtige berg is.

We hebben samen een ritje gemaakt naar en dorp waar een begravenis ritueel gaande was. Een belangrijk politiek figuur en hoge beambte bij de politie moest door het dorp gedragen worden en op de begraafplaats gecremeerd. In een vrolijke chaos was het lang wachten op enige aktie, maar ondertussen was er veel te genieten en te zien. Toen de stoet eindelijk opgang kwam, na een menigte in wit gestoken mensen en twee gamelan fanfares, een kunstig gemaakte stier en de draagbaar met de overledende erin. Deze draagbaar, een trap met een enorme toren erboven op kon niet alle obstakels ontwijken, maar door te scharnieren kon die langs bomen gemanouvreerd worden. De stier werd gedragen door een grote groep jongeren die met grote lol er af en toe rennend met het beest vandoor gingen. De dode werd overeind gehouden door de sterke mannen van het dorp. Ja echt een feest zo'n begravenis, maar hoe blij deze mensen ook zijn het is niet de bedoeling dat de overledende terugkeert na zijn dood als geest, dus om die geest in de war te brengen wordt er regelmatig rondjes gedraaid met de draagbaar. Ja, vind dan de weg nog maar eens terug. Maar ook een feest kan te lang duren en na een ritje door de bergen en een lunch kwamen aan bij de begraafplaats. Er werden daar ijsjes en gebak uitgedeeld en de gamelans hadden er zin in. Verder zag het er niet naar uit dat er nog veel zou gebeuren dus zijn wij weg geaan. Van Hans K. hoorden we dat we voor het echte griezelen te vroeg zijn weg gegaan. Aan het eind van de middeg werd de overledende inde stier gelegd, overgoten met olie en de vlam erin. Dat was kort en heftig. Te kort om het lijk te cremeren. Geen nood dan zijn er nog altijd de gasbranders. We hebben de foto's (niet in mijn bezit en dus ook niet toegevoegd) gezien waar het lijk gedeelte te zien is terwijl de vlammen erop gezet worden.

Hans Knegtmans is al een aantal keren genoemd. Ik heb van een collega, Ed, een adres gekregen van een guesthouse op Bali. Deze collega vertelde dat er een bijzonder verhaal aan vast zat en dat is ook zo. Om het heel kort te vertellen ( en het is een uitgebreid verhaal) komt het erop neer dat Hans K. in goed vertrouwen een Balinese vriend geld heeft gegeven, omdat mede-eigenaar een lastig verhaal werd, voor het bouwen van een guesthouse. Met als ongevraagde tegenprestatie dat er een huis voor hem gebouwd is en hij daar tijdens zijn verblijf onderhouden wordt door het guesthouse. Goed vertrouwen, het blijft toch prachtig. Tijdens de gezamelijke maaltijden hebben we elkaar veel kunnen vertellen. Bamboo Bali, ik kan het jullie aanraden.

Afscheid nemen van Hans was vreemd, de weken zijn omgevlogen het gezamelijk reizen is heel gemakkelijk verlopen en voelde wel heel vertrouwd. Hans is nu bezig met een nieuw avontuur: een meerdaagse beklimming van de Rimijani op Lombok. En ik ben weer 'thuis'. En toch voelt het wel een beetje zo. Min of meer bekende mensen om je heen en werk. Gisteren zat ik in het centrum waar bijscholing wordt gegeven achter een computer een programma uit te schrijven voor een workshop voor aanstaande zaterdag. Deze workshop wordt de aanloop naar een driedaagse training Rots en Water voor leerkrachten. Het voelt goed om hier te zijn en een doel te hebben. Ik merk dat ik ontzettend veel zin heb om te starten met de training, maar is het ook spannend. Ik spreek de taal zeer beperkt dus ik zal heel afhankelijk zijn van de tolken en kan ik een aantal oefeningen niet voordoen vanwege mijn knie en dat is echt een nadeel.

Gisteren toen ik thuis kwam, lagen er twee verassingen op mij te wachten. Tineke heeft de Nederlandse versie van het handboek van Rots en Water opgestuurd, dus ik kan gaan lezen en vertalen en kreeg ik een brief van een meid die tweemaal meegegaan is met de looptocht, de reis van de held, en zij beschreef haar leven van dit moment en vertelde dat ze veel aan de tochten gehad heeft en daar veel aan terug denkt. Door al dit soort dingen voel ik me rijk!

Ik reageer in de meeste gevallen niet op de reacties, maar ik lees ze altijd met plezier en bij deze: BEDANKT!!!

Ik hoop vandag een internet cafe te vinden waar ik wat foto's kan opladen.

En weer Bali

Hans en ik zijn met een vreemde omweg weer terug op Bali. En om wat precieser tezijn op Bamboo Bali een guesthouse in het osten van Bali. En anders als de meeste strandlocaties is alles hier kleinschalig en tot onze tevredenheid erg rustig. Je kan hier zwemmen-snorkelen-wandelen-fietsen-rondlatenrijdentoertjes-vulkaanbeklimtouren. Van dit voortreffelijk aanbod beperk ik me tot de eerste twee en vul dit dieet aan met veel slapen en lezen en Hans droomt van vulkanen en gezonken schepen. Nog even een tip over Makassa: er wordt beweerd dat Riksja rijders niet betrouwbaar zijn en dat geldt ook voor taxichauffeurs. Uit iegen onderzoek blijkt dat Riksjarijders een 100% score halen en taxichauffeurs score een 50% op de negatieve lijst. De laatste taxichauffeur kreeg als fooi onderweghet nodige commentaar en zo werkte dit ritje ook weer enigszins therapeutisch, want met opgelucht gemoed stapten deze twee slavendrijvers uit.

Laatste nieuws over Belgie:

In het'thuisland' van Hans: Belgie ligtin een spagaat over taal en geld. Hans heeft ook zijn spagaat. Met droge ogen beweert hij uit Belgie te komen met een niet te miskenne oranje bloes aan??????
Ik vrees voor de terugkomst van deze overduidelijke schizo in Belgie, het kan niet anders dat dan de Bom barst.

Een overlevingstocht

Hallo beste vrienden,

Ik ben niet geheel ongemerkt 50 geworden. De aanloop was beginnen met een jungletocht in de zeer onbekende gebied van de Rawa Aopa. De climax was dat op de verjaardagsavond er ruim tien studenten te stonden te kijken naar een gehavende been en toen ik ze wees op mijn knie, begrepen zij wat het echte probleem was. Als iemand na de reisverhalen van Hans en mij nog van plan is rond te trekken in Indonesie, dan heb ik een advies, bezoek vooral officiele bureaus als een toeristen bureau en administratie bureaus. Hier word je gastvrij ontvangen en wat daarbij opvalt is dat zij nog weinig idée hebben wat hun taken zijn en hoe je toeristen verder zou kunnen helpen. Zo zit je al gauw met een hele delegatie te praten. Het toeristen bureau was geinteresseerd in ons verhaal en wilden ons graag helpen om een jungletocht te maken. Nog beter als we nu zouden vertrekken, dan lopen we morgen al in het park. Nou daar hadden wij wel oren naar, dus snel gepakt. Als bonus kregen wij een ‘gids' mee. Achteraf denk ik denk dat het kantoor blij was even van deze man af te zijn. Met wat rare omwegen via zijn huis van onze gisse ‘gids' (leuke title voor een Suske en Wiske), kwamen we bij een minibus terminal. De ‘gids' had met de chauffeur een leuke prijs afgesproken en op de terugweg kwam onze voorspelling uit: hij stekt bij elke scheet van ons iets in zijn zak.

In het begin van de avond kwamen wij aan bij de ingang van het park en werden wij begeleid naar een klein gastverblijf van het park. Werden voorgesteld aan Edo, een jongeman van 28, die met ons de plannen door nam en hij gaf aan dat alles mogelijk was, wat wilden we? Varen door de mangrove, lopen over de savanne en de jungle, of naar het moeras? Hij beloofde ons dat we apen en mooie vogels en misschien een krokodil te zien zouden krijgen. Het moeras was ver weg dus we kozen voor een tocht door de savanne en jungle.

Hij had nog een belangrijke vraag wat eten jullie zeker niet. Wij eten alles, ‘krokodillen, apen', vulde Hans nog aan.

Voor een dergelijk verlaten plek met slechte wegen, was het onwerkelijk druk op de weg voor ons gastverblijf, kolones motoren en brommers en volgeladen pick up trucks reden af en aan. We hadden al enkele geruchten gehoord dat er net buiten het park goud te vinden was. De vaste vraag aan ons was dan ook of wij voor het cari mas (goud zoeken) kwamen. Als we uitlegden dat we wilden wandelen in de natuur werd er meewarig gekeken.

De volgende dag de permits regelen voor het park en weer een drukte van belang met beambtes en gesprekken over wat we wilden doen. We kwamer er op uit dat we een driedaagse trekking zouden doen en een boottocht door het mangrovebos. Onze ‘gids', die meer at en boerde dan dat hij zaken regelde, geloosd. Om 12 uur werden we afgezet aan de rand van een savannegebied. Met een ‘kok', een ‘gids' en een ‘drager'. Het ziet er heel bekend uit, maar geen giraffen, olifanten en dergelijke. We moesten het stellen met wat vogels mooie vlinders en prachtig gebied om te lopen. We hadden aardig de pas erin, maar regelmatig moisten we stoppen om iets te zien. Het werd Hans en mij niet duidelijk wat. Na een uur hadden wij het wel door alle drie waren gids en de eerste begaf het nu al. Na de vijfde keer gestopt te zijn hebben Hans en ik hem geadvisseerd terug te gaan. De spullen van hem heben wij verdeeld enzijn verder gegaan. Zo tegen halfvijf kwamen we aan de rand van een berg, die zouden we morgen beklimmen, dus het kamp werd opgezet en er werd eten gekookt. Na het eten,rijst met mie en vis uit blik, gingen Hans en ik alvast een stukje de berg op om wat fotos te maken en nog wat energie uit onze lijven te gooien. ‘s Avonds lekker voor het tentje zitten en genieten van de rust. ' Hoor je dat', vraagt Hans,' als je goed luistert hoor je de moteren van de goudzoekers'. Ja, u wordt bedankt.

De volgensde ochtend was er nu een nieuwe gids-drager aangekomen. Ditmaal wel iemand, Moussie, die genoeg kracht had om de tocht voort te zetten even later aten we rijst-mie-vis. Ik baalde een beetje, want ik had last van mijn knie, ik hoopte dat het met lopen over zou gaan. We keken ons team eens aan en vroegen we ons af wie het eerste zou opgeven. We hadden Shiva op het oog ( hij ontkende maar hij was mee als bewaker in dit veilige gebied en droeg een automatich geweer). Onze voorspelling kwam snel uit. Om het kwartier werd er gerust, dit was ook niet heel gek want dat het vermoeiend was merkten wij ook, van de brede paden gingen we nu ineens de jungle in waar geen paden waren. Hans en ik hadden optimistisch korte broeken aan en dat hebben we geweten. Maar na de zoveelste stop hebben we overlegd en spraken we af om de tocht in te korten, zodoende zouden om 4 uur in een dorpje aankomen. Dat kwam mij en mijn knie ook goed uit. De meeste baggage (helaas niet de rijst-mei-vis meer variatie was er niet) werd achtergelaten en zodoende waren alleen Hans, Moussie en ik die nog baggage droegen. Het tempo ging wel omhoog en zover wij door onze lengte, Hans zeker, niet gehinderd werden door bladeren, lianen en stengels, waar we ons regelmatig aan bezeerden, schoten we nu aardig op. En genoten hebben we prachtig om door een dergelijk overweldigend groen gebied te lopen. De geluiden van apen, vogels, talloze insekten, het was en genot. Om 3 uur pauzeerden we voor een kop thee en rijst-mie-vis. Ik heb er iets bij wat ik voor geen goud meer eet, ik krijg nu weer buikkrampen, ik heb het later in de jungle het een en ander aan de apen 'gevoerd'. We kregen te horen dat we nog een berg over moesten en we bij het pad uit zouden komen dat naar het dorp liep. We zaten aan een bergstroompje met helder water en aangezien zij niet zorgden voor ons drinken namen Hans en ik nog ieder twee liter mee voor het laatste eindje. Vanaf hier wordt mijn geheugen zwak. Hans en ik deden nog wel de voorspelling dat de ‘gidsen' zouden verdwalen. Ik merkte dat het donker werd dat we regelmatig dezelfde bergkam overstaken wel steeds meer in noordelijke richting. Zelf was ik bezig met enigszins heel te blijven door de pijn in mijn knie viel ik regelmatig en kwam onzachtzinning tegen planten met flinke doornen aan. Gelukkig was Hans er om mij moed in te praten, die zelf achteraan liep zonder licht, want die had hij aan de voorste gids gegeven, zodoende liep hij vaak in het donker en had het ook zwaar en ook hij bleef niet onbeschagigd. En de hevige buien maakten het klimmen en afdalen niet gemmakkeljker. Om tien uur, ? ik had geen idee meer van tijd en plaats, werd er gevraagd of wij het erg vonden om in het bos te slapen, het was net droog geworden, dus ik goodie mijn tas neer heb een jack aangetrokken en ben in slaap gedonderd. De volgende dag was mijn knie heel dik geworden en deed nog meer pijn. Maar de grootste zorgen maakte Hans en ik op het water. Hun zijn blijkbaar gewend om met weinig water in deze hitte te presteren. Wij niet. De terugtocht had wat mij betreft drie hoogtepunten. Moussiie kapte een jong boompje en heerlijk vocht stroomde eruit gulzig zat ik te happen naar vocht, water met een zoethoudsmaakje. Ik vrees dat ik meer gedronken heb dan Hans, want na weer anderhalf uur lopen, maar nu wel over het beloofde pad, zonder drinken, merkte ik dat Hans steeds verder achterop liep. Van de drie ‘gidsen' zagen we eraf en toe een. Hij beloofde dat er een rivier met schoon water was en een tuin met kokosnoten. Na een open stuk zag ik hem weer zitten en zei dat hij moest wachten totdat Hans er was. Even later kwam Hans, met rood doorlopen ogen, aan gewaggeld. Ik heb hem gezegd dat hij NU moest zorgen dat wij iets te drinken kregen. Hij rende weg en na een tijd kwam Moussie met kokosnoten en sinaasappels, heerlijk.

En het laatste hoogtepunt was het terugkomen in het gastverblijf waar ik naar een spoelbeurt op bed ben gaan liggen en er nauwelijks meeer an af ben gekomen, totdat we de volgende middag vertrokken naar Kendari. 'sMorgens is Hans nog het mangrovebos in gevaren en kwam terug met een zak heerlijke echt!!! vis en hoewel ik geen honger had wel aangevallen. In het hotel maakte de staf zich zorgen over de strompelende man. Na twee uur kwam iemand op de kamer en zei dat er iemand was die mij ging begeleiden naar het ziekenhuis. En zo zat ik even later met mijn been bloot tegenover, in prachtig wit gestoken uniformen, groep verplegers en verpleegsters. En omdat zij niet wisten wat zij moesten doen, had een van hen een brilliant plan: hij nam mijn bloeddruk op. Toen een dokter kwam kijken had die snel zijn conclussie klaar. Naar een specialist. Die zat weer ergens anders in de stad. Onze escorte bracht ons ook hier probleemloos naar toe. Na wat pijnlijke grepen, was het de dokter duidelijk: een ontwricht kniegewricht met overbelasting, waardoor er een oedeem had gevormd rondom het trauma, als ik hem goed begrepen heb. Maar ik geloof dat oedeem wel, mijn knie zit verstopt achter een bal.

Daar gaat het verjaardagsuitje naar en duistere karaokebar waar Hans en ik ons hadden verheugd, we hadden zin de bekende jungle. In plaats daarvan een pijnstiller en een antibioticum en rusten voor Hans een lauw biertje op de hotelkamer. Hans en ik gaan boeken voor een vlucht naar Bali waar wij verder onze wonden gaan likken.

Dit verhaal werd mede mogelijk gemaakt door mijn sponsor, broer van degene die in het hotel werkt, hier doet het internet het wel het lukt niet om zaken te doen, maar internetten wel, dua als je in Kendari komt en je hebt een operator nodig: PT. DUTA PESONA WISATA; TOURS EN TICKETING; DARSON; 085241649619

van Bali naar Sulewesi

In reuze stappen gaan door Indonesia heen. Als we nog evnen opchieten zitten we zo op de fillipijnen en dat is niet de bedoeling. Dus hebben we nu een uitvalsbasis gevonden in een stadje in Zuid-Oost Sulawesi: Kendari. Op de kaart ziet kendari er best leuk uit; een lang gerekte stad aan een baai, maar het is vooral langgerekt en de baai waar wij aanzitten is niet bijzonder. Maar daarom hebben we deze locatie niet gekozen. We willen ven hieruit een trekking doen door een natuurgebied:: de Rawa Aopa. Hetis nogal onbekend, zo onbekend dat de plaatselijke bevolking vragend naar ons kijkt. Maar strak hebben we een afpraak met een gid en op interenet is hier wel wat over te vinden en dat zijn lovende verhalen. Het is weer een anders dat je ergens komt zonder dat de aanbiedingen van giden je om de oren vliegen. Op de weg hiernaar toe hebben Hans en ik toch wel wat beleefd. In Makkassar wilden we we het een en ander regelen om in het Lore Lindupark te komen, maar in Sulewesi leiden alle wegen naar de Torjaja ( voor degene die het niet weten waar dit ws. interessant gebied waar alle touroperators naar toegaan, zie reisfolders en internet). En dat begon al op het vliegveld. De gids die zich daar aanbood heeft on enige dagen gestalkt en als hij de enige was.... Dus hebben we besloten een richting uit te gaan die weinigen nemen. Hoogtepunt in Makkassar was het bezoek aan het toeristenbureau. Hans en ik kregen de informatie die we zochten en een uitnodiging om een feestje bij te wonenen van de gouveneur van Zuid-Sulawesi. En hadden we daar een gesprek met een jonge dame met een keurige hoofddoek, maar niet met alle gewoontes die bij een dergelijk zedig kledingstuk past. Onder het vertellen over de informatie probeerde ze de hoofden van twee belegen belanda' op hol te krijgen met blikken en glimlachjes. Zij was ook 's avonds van de partij en vertelde daar dat zij haar droom. Zij wil haar studie in het buitenland afronden en dan een toeristenproject opzetten in haar geboortedorp waarvan de geeenschap profiteert en dat zij zeer gelovig is. En zonder te vertellen:of de heren haar geflirt dus goed wilde opvatten, dat deden wij al. Wat onze rol op dit feest was, werd al snel duidelijk, tussen alle hotemetoten van het Indoneich toerisme, waren wij tafelvulling. Dus hebben wij ons gevuld en genoten van acts op een enorm podium.

De volgende dag naar de busterminal voor de reis naar Kendari met oversteek met een veerboot. Op de terminal werd al door verschillende figuren die zelf meteen ander vervoer aanboden, aangekonigd dat de bus vol zat. En inderdaad volgen de chauffeur was de bu vol, volgnes de bijrijder was er nog een plaats en volgen nog iemand anders kon er plaats gemaakt worden. dechauffeur besloot op z'n Fortuyn': ' vol is vol' Dus toch alternatief vervoer. Waar Hans en ik op de achterbank gepropt werden en waar die met ons tweeen al bezet was kwamen er nog twee mensen bij. Onderweg trootte ik mij met het zien van het kippenvervoer, het kan erger. Op de veerpont hadden we binisklasse geboekt en met ons enige honderd anderen. Op deze veerboot zijn drie klassen zonder zit, met zit of een beklede zit: bisnisklas. We zijn vaak geschikt oefenmateriaal om Engel te kunnen praten en nu was Hans die met een vrouw en haar jongere broer, in geprek raakte. Zij vroeg of ik een foto wilde maken En met het pakken van het toetel greep zij de gelegenheid aan om bijna in Hans te kruipen. Het heeft ons nog een nacht en een ochtend geduurd om haar los te weken. Want zo werd wel duidelijk zij was op zoek naar geld en een rijke man uit het westen... Voer voor Hans en mij om te lachen, maar wat een triestigheid. Na vele malen herhalen dat wij geen gezelschap van haar en haar vriendinnen nodig hadden, zijn we in het hotel aangekomen.

Om onnodige conclussies te voorkomen: nee wij zijn niet opzoek en dit wordt niet het verhaal van twee wnhopige mannen, maar als het nodig is draag ik ook maar een hoofddoek.

Hans heeft op deze reis een missie: Hans wil Belgie op de kaart zetten. Een vrij kansloze missie. O ja er zijn mensen die het blijkbaar wel iets zegt, maar ik vrees nu dat er heel wat mensen rondlopen die denken dat er een reus rondloopt in Brazilie: ' Ya, Brasil, ya'.

Vandaag een rustdag en Hans en ik gingen naar het strand. We waren nog maar net op weg of de wolken pakte samen en begon het te regenen. we hadden een pete pete gecharterd voor niet al te hoog bedrag en waren wij op weg naar een strand een eind uit de stad. Buiten de stad begon hij lastig te doen, want ai ai wat was dat ver voor dat bedrag. Op een gegeven moment waren wij het zat en hebben hem een bedrag gegeven want on billijk leek en zijn uitgestapt, hem verbaasd acher latend. Maar ook de volgende chauffeur begon moeilijk te doen over een vooraf afgesproken bedrag en heeft ons uiteindelijk afgezet op een stukje strand waar je niet kon zwemmen. Maar niet gtreurd, wij hebben thee gedronken op het moosite terras tot nu toe, lopen blubberen door een mangrovebos en zijn door de hoofd van de politie weer bij een busterminal afgezet. De man vond het wel erg vreemd dat hier twee toeristen rondliepen en waarschijnlijk gewaarschuwd door een dorpbewoner, is gaan kijken.

Ja wij komen nog eens ergens, het heeft alleen tot nu toe veel weg van toeval, dus ik heb het reuze naar mijn zin!

Bali en nieuws van Malang

Het is nu de 15 de en aan het eind van de middag vertrekken Hans en ik naar Sulewesi.

De dagen inBali zijn omgevlogen. Ik had een guesthouse besproken en hoefde me met weinig meebezig te houden dan aakomen op de plaats van bestemming. De reis in de luxe nachtbus was oepel verlopen. De luxe bestond uit airco, beenruimte, een buurman die vertelde dat hij scheikunde docent is op de universiteit van Malang en extra eiwit rijk voedsel tijdens het gratis buffet onderweg. ik viste iets met pootjes tussen de gronte uit. Mijn buurman, een prettig reisgeschelschap overigens, probeerde nog : 'a shrimp?' maar het was duidelijk meer van het insektensoort. Tijdens de reis met mijn buurman heel even gesproken over mijn dagelijks werk en al gauw zat ik daar enthuosiast over te vertellen. dit had vooral te maken met wat er de laatste twee dagen gebeurd is. De laatste berichten waren dat ik in het weeshuis aan de slag ga. Dat komt er nu enigszins anders uit te zien. De dag na mijn les in Bahasa werd ik opgehaald door Bapak Hananto die mij meenam naar het bijles gebouw voor alle kinderen die dat nodig hebben. Vrijwilligers geven hier ondersteuning voor verschillende vakken en, zo had ik de indruk, is het ook een naschoolse opvang. Dit cenrum ligt in de tuin achter de pastorie van de kerk aam de Jalan Bromo. Ik werd voorgesteld aan Ibu Lydia. Ibu Lydia zit in het bestuur van een school en zij was ge'interesseerd wat ik zou kunnen betekenen voor school. Ik vertelde haar over de trainingen en ook zij was ge'interesseerd in Rots en Water. Om het gesprek in te korten, stelde zij voor dat ik een training ga verzorgen aan meer dan 20 leerkrachten om van hen een trainer te maken en dan de tijd die ik nog in Malang gebruik om trainingen te wonen en de leerkrachten van advies te voorzien. Haar zoon, een enthousiste jongen, vroeg of ik met hun en de jongeren die zij op de zondag opvangen Rots en Water activiteiten wilde doen. Ik heb op alles ja gezegd. Zo zat ik de volgende dag in het centrum te werken aan een voorstel voor de training Rots en Water voor leerkrachten. Er moet een hoop gebeuren, maar ik heb er veel zin in. Voor alle duidelijkheid, ik wil nog steeds dingen doen voor de Asrama. Dus misschien krijg ik wel druk.

Maar eerst op reis.

en zo loop ik een uur later in Ubud. Om hier te komen heb ik gebruik gemaakt van het public transport. Dat wil zeggenm oude afgetrapte busjes die van plaats tot plaats gaan en ook hier werkt deov pas niet. Je moet stevig onderhandelen om voor waarschijnlijk toch te vaal geld mee te mogen.

Ubud: Ik krijg een schok bij het binnen rijden van Ubud.. Tot nu toe heb ik altijd keurig bedekt rond gereisd, en wat mij het eerste hier opvalt is de veel te blote mensen met veel te veel vlees en veel te wit voor deze omgeving. Gelukkig is het guesthouse rustig gelegen weg van de drukte in een groene omgeving. Na een dutje en een douche ga ik het stadje in, in ... een korte broek. Ja er is weer een nieuwe toerist biujgekomen. 'taxi sir. transport, yes. 'Belum' is het antwoord in 999 op de 1000 keren.. Bali is hindoeistisch en dat valt op aan de vele tempels en de ceremonies en de kleding. Veel dansvoorstellinge, hier in Ubud zijn er elke dag vele special voor de toeristen. Maar aan de andere kant blijft het tradionele geloofshandelingen gewoon doorgaan , ondanks de vele fotograferende mensen. Waaronder ik.

'sAvonds een kleine verwarring. Hans had gezegd ik kom 12 oktober om half een aan. Ik dacht 's avonds, maar door een sms-je werd het duidelijk dat het 's morgens was. Dus snel een taxi gereged en blijkbaar mocht deze man niet alleen 's avonds laat op pad. Dus zat daar ook zijn vrouw en zijn dochter in de auto.

Wel prachtig om Hans op het vliegveld te ontmoeten en dan samen een dik uur later aan de grote Bintang voor onze bungalow te zitten.

Ik zal jullie op dit moment alle toeristische verhalen besparen de foto's die ik zo ga toeveogen vertellen veel. Maar Hans en ik hebben ontzag en ongeloof geoogst door tgen de berg op te rijden ipv je naar boven te laten brengen en met een gids en een spannende titel, 'downhill cycling', zonder te teveel inspanning veel moois te zien. Want dat is wel het geval zodra je Ubud verlaat en op rustige weggetjes uitkomt dan is het prachtig. Maar zweet heeft het gekost.

Gisteravond met twee vrienden van Hans naar een ceremonie gegaan in een klein dorp. Hiervan geen fotoos want aan alles voelde je dat het heel intiem was en aangezien wij de enige belandas waren zou de nadruk nog mer op onze aanwezigheid gedrukt worden. Maar mooi was het wel ok zonder de dansen. die stonden gepland om 9 uur, maar ziou pas plaatsvinden als de priester geweest was. Later bleek dat hij om 1 uur, enigszins verlaat, aangekomen te zijn. zodat het dansen om 3 uur kon beginnen. maar toen lag ik allang op een oor.

Beste vrienden, mochten jullie iets willen doneren aan het Asrama lees dan de reactie van Max Rijkschroef van Horizon Holland. ik denk dat dit de beste manier is. Ik ga nog wat eten voordat we naar Makassar gaan en hopen dat het goed gaat, want de omloop snelheid van het voedsel ligt erg hoog

Groeten, Warner

Het weeshuis en Bahasa Ingresi, Belanda en Indonesia

De titel verraadt al dat er het een en ander aan de gang is en beste vrienden ga er even voor zitten, want het wordt een lang verhaal en ik heb ook nog een vraag voor jullie, maar dat is an het eind. Gisteren nam Bapak Han mij mee naar naar het weeshuis, maar niet voordat hij me mee nam naar een chinees restaurant, waar we heerlijke mie hebben gegeten. We zijn daarna doorgereden naar het weeshuis. Onderweg vertelde Bapak Han over de problemen die zij ervaren hebben. Het weeshuis is enkele jaren opgezet met financiering van een Indische-Nederlandse die in Amerika woont. In het begin heeft de organisatiein dezelfde kampong waar het huidige weeshuis is gevestigd, een huis gehuurd. Daar ondervonden zij twee problemen; zij vangen jongens en meiden op en, vanwege voor de hand liggende redenen, is dat lastig beheersbaar en ten tweede kregen zij last met de buren.

In een land waar religie een zeer grote rol speelt en waar sociale zekerheid ver te zoeken is, zijn organisaties die wel aktief zijn, organisaties die vanuit religieuze moraal handelen om kwetsbare groepen op te vangen. Voor zover ik dat mag beoordelen zijn het verzuilde organisaties. Waar in een land als deze de moslims organisaties het sterkst vertegenwoordig zijn. Deze organisatie vindt zijn oorsprong en basis in het Christelijke geloof. Er zijn pogingen gedaan om samen te werken met weeshuizen met als basis de Islam, maar zij kregen geen respons op het voorstel om gezamelijke activiteiten te ontplooien rond de onderlinge feestdag.

Als voorbeeld noemde Bapak Han dat als er gezongen werd, ook Christelijke liederen, de buren daar problemen mee hadden. Toen het hurrcontract verlengd moest worden, kwam daar geen toestemming meer voor van de eigenaar. De Indisch-Nederlandse dame die in Amerika woont ( ik ga haar naam maar eens opschrijven) heeft geld gedoneerd om een huis an te kopen en werd er meteen gestart met het bouwen van een tweede huis. De lasdt die zij hebben is hiermee een stuk afgenomen. Aan de ene kant zijn de buren Christelijk en aan de andere kant zijn er 'silent neighbours', een begraafplaats.

Er waren enkele kinderen in het weeshuis. Weeshuis is in dit geval een ruim begrip, dormatory of in het Bahasa Asrama, is een beter woord. Ik heb er nog weinig zicht op maar er komen diverse kinderen. Wat zij gemeen hebben, is dat het weeshuis voor hun de kans is om scholing te krijgen en daarmee een betere kans in de maatschappij. Veel komen uit gebroken gezinnen en de kinderen vertonen dermate gedragsproblemen, of om problemen binnen het gezin zijn te groot dat de kinderen thuis kunnen blijven wonen, kunnen aangemeld worden voor het weeshis en wezen natuurlijk ook. De kinderen worden aangemeld door kerkelijke organisaties die zich het lot van de kinderen aantrekken.Wel wordt geprobeerd om contacten met de familie aan te houden. Daarom waren de meeste kinderen in deze vakantietijd weg en gaat de Asrama met kerst dicht. Momenteel zitten er 27 kinderen in dit huis en zij worden begeleid door een gezin met zelf ook nog twee kinderen, me dunkt een zware taak. Bij de rondleiding, er zijn drie gebouwen, werden begeleid door verlegen gegiechel van enkele kinderen die wel hier waren. En dat gegiechel nam toe als ik iets in het Bahasa zei. Ja, ik had het naar mijn zin. In het hoofdgebouw, waar de meiden slapen en het gezin hun huis in hebben, staat een piano en ikvraag argeloos, is er iemand die piano speelt. De vaste pianospeler was er niet, dus moest iemand debuteren. En dat werd Didi en als hij een echte Wibi wil worden zal hij zicheerst moeten leren ontspannen als er vreemde Belandas nar hem kijken. Zo ook voor het koortje dat werd gevormd, wat zegt lichaamstaal toch veel. Maar het was prachtig om dit mee te maken.

Bapak Han wilde me introduceren aan de vrouw die het secretariaat beheert, de vrouw van de dominee van de Jalan Bromokerk. Onderweg heb ik met hem gesproken over wat ik zag gebeuren met de kinderen en heb hem meer vertelt over het Rots en Waterprogramma, gaande weg werd hij steeds enthousiater. Om kort te gaan in Novenber ga ik wat spullen aanschaffen en ga een start maken met het geven van een training. Later wel meer hierover. De vrouw van de dominee, Ibu Ciska,heeft als taak op zich genomen om in de paar dagen mij zoveel mogelijk Bahasa te leren. Ik heb vandaag zitten zweten en mijn best gedaan, maar echt streng is zij niet.

Ook nog met oma gesproken. Oma is de reden dat Ibu Ciska veel tijd heeft voor mij, want zolang de hulp in huis op vakantie is kan zij nauwelijks weg. Het is een erg lieve vrouw die het liefst de hele dag voor mij wil invullen en dat is haar vandag goed gelukt. O, ja ik had het over oma. Oma is een vrouw van 81 jaar en slecht ter been, ze ziet slecht en gedeeltelijk doof. Dit vertelde oma zelf in keurig Nederlands, zolang haar gebit dat toeliet. Zij heeft Nederlands geleerd op de Hollands-Indische school, dat zij zo goed Nederlands sprak verrastte Ibu Ciska. Bij het afscheid vertelde ze nog dat zij broers en zussen heeft en het is zo saai.

Tenslotte mijn vraag. Het is niet mijn bedoeleing dat deze reissite veranderd in een bedelbrief,maar ik ga toch een vraag in die richting stellen.

Ten eerste ik weet niet wat precies de behoefte is, maar ik begreep wel dat zij tot nu toe wel de eindjes an elkaar weten te knopen, maar als er meer vaste bronnen zijn , graag. Dus als jullie ideeen hebben voor (kerkelijke) organisaties die mogelijk interesse hebben, hoor ik het graag.

Ze wilen hun energiebehoefte meer veilig stellen door een aggregaat te kopen. Ik begon over zonnecellen. Dit is een totaal onbekend fenomeen in Indonesia. Dus iedereen die ideeen heeft over aanschaf, onderhoudt en voordelen, mail me ( warnerrs@hotmail.com).

Ik ben van plan om spullen aan te schaffen, en nu begint het bedelen pas echt, om de training te geven. Het liefst zou ik een paar matten willen aanschaffen maar vooral speelmateriaal, want dat is er weinig. En ik wil als dat mogelijk is wat aan de tuin doen en een fruitboom planten.

Adu ya, voel je verplicht tot niets!!! Want zoals altijd we blijven vrienden, 'kan?

Sampai Bertemu Lagi, Warner

ps: en heb ik jullie nog niet een s vertelt dat ik in een studentenhuis zit en ik zo moet afsluiten, want ik moet op tijd binnen zijn.

Malang

Dit wordt een kort verslag, want ik ga zo uiteten. Vandaag aangekomen in Malang. Contact opgenomen met Bapak Hananto Jonatan. Toen ik hem eenmaal te pakken had stond hij al snel voor mijn neus. We hebben globaal gepraat over plannen, maar later meer hierover. Want nu gaan we zo uiteten.

Gisteren de hang-verplaatsdag afgesloten met een gesprek op het perron met een vrouw die vanuit haar familiegedrang naar mij stond te kijken. Zij kwam naar me toe en vroeg of ik alleen was. ' Ja'. Nou daar wilde zij meer van eten. Waar kom je vandaan, waar ga je naar toe? O Malang daar woont mijn familie. Jammer dat ik nu niet ga. Zij sprak redelijk goed Engels, want haar man is een Australier. Later kwam haar docher erbij staan. Zij studeert medicijnen in Singapore. Zij stelde izch voor: 'Juni' en hoe heet je moedert? 'Juli' . En natuurlijk nog even de foto, dus ik geef mijn fototoestel. Heb je een foto van je vrouw? Ja, die heb ik. ' oooh she is beautiful!' ' Yes and I am a lucky man'. Else werd ook goed bekeken 'she is pretty' en moeder wees nog even op Joost met een knipoog naar haar dochter.

En toen de trein in: veel beenruimte, veel lawaai van de tv met afwisselend de Indische-lach-of-ik-schiet-show en gezongen eindeloze herhalingen van de koran en tl lichten die alleen met een zonnebril gedempd kon worden.

En nu dus Malang, Oost-Java.

Beste vrienden ik groet jullie en het schaken ga ik net niet halen,

Warner

Batavia

Zoals de titel al doet vermoeden, ben ik gisteren op zoek gegaan naar het koloniale verleden. Jakarta Kota is de naam die de koloniale naam heeft uitgewist.Gelukkig niet alles. Zo zijn er verschillende gebouwen in diverse staat van onderhoudt ( van goed gerestaureerd tot riskante bouwvallen) te bewonderen. Op het Fatma Fatahillah stapte ik het gouveneurshuis binnen. Ik stond even stil bij de collectie van opgegraven resten van een hindoetempel, toen een man mij aansprak en begon te vertelen over de historie van de herkomst. ' U bent een archeoloog?' , vroeg ik. Ja, dat is hij, maar nog veel meer hij is ook wayang poppenmaker en speler. Hij leidde me rond door het huis en de geschiedenis rondom de periode dat Jan Pietrzoon Coen de scepter zwaaide over Batavia. Tussendoor meldde ik dat ik niet om en gids gevraagd heb en dat ik straks niet over geld wil praten. ' No problem'. Ik nam de gok met het risico een heel vervelend afscheid te krijgen, want deze man kon goed vertellen en wist veel. Zo weet ik nu dat onze Jan Pieter een enorme schurk was, niet langer dan 1.40 meter lang en in een veel te groot graf ligt voor zijn lengte, daar kunnen nog heel wat schurken bij. Na deze rondleiding nam hij me mee naar het Wayangmuseum en daar kreeg ik een lezing ovr de fabricage, de materialen en de betekenis van de poppen. Zonder erbij aan te dringen wist hij wel duidelijk te maken dat hij graag wilde verkopen. ik heb niet gevraagd naar de prijs van een pop waar, volgens hem, ca. 50 dagen aan gewerkt wordt. Feit is wel dat ze zeer fraai waren. Toen ik wegging waren er inderdaad no problems. Jammer dat de argwaan tijdens het gesprek nooit helemaal is verdwenen. Van daaruit richting de haven, langs de geroveerde kazerne ,die nu in gebruik is als restaurant, en het gefortificeerde pakhuis en door naar de haven. Daar liggen de pinisi, makassar klippers, houten boten en dat ze oud zijn blijkt wel uit de vele onderhoudt die gepeegd wordt. Ondanks dit onderhoud denk ik dat geen enkele reisverzekering een overtocht met de meeste van deze schepen dekt.

Van daaruit ben ik gaan lopen naar de Chinese wijk, Glodok. Lopen is een erg hete activiteit in Jakarta, maar daardoor zie je wel meer. Helaas ook minder prettige zaken. Ik liep langs een krottenwijk en in een greppel stonden twee jonge jongens de boel uit te diepen. Ik vind het lastig om hun leeftijd te schatten. De greppel zal er wel zijn om te zorgen dat de wijk niet bij de eerste regen volstroomd. De drek waar deze jongens in stonden te werken doet vrezen voor hun gezondheid.

Glodok. van wat ik ervan gezien heb, is als in zoveel steden in armere landen, dat de koop waar geclusterd wordt aangeboden. Zo is er de electronica wijk, de huihoudelijke wijk, de eethuisjes wijk en de illegale dvd wijk. En vooral het laatste is een levendige handel aan de bedrijvigheid te zien. Voor mij leuk om te kijken, kijken en niets kopen.

's Avonds uitgeblust op bed. En vanmiddag neem ik de trein naar Malang, ik ben benieuwd.

Voordat ik weg ga, pak ik mijn Bahasa lesboek, want dat is hard nodig.

Groeten, Warner

Ps: geen fotoooooos want mijn snoertje zit ergens ingepakt